HISTORIA FLISACTWA
Już od II wieku p.n.e. rzeka Dunajec, za pomocą drewnianych tratw obsługiwanych przez flisaków, pełniła rolę szlaku transportowego do przewozu różnych towarów. Początkowo tratw używali greccy i rzymscy kupcy, którzy spływali na Bałtyk po bursztyn. Później na tratwach transportowano żelazo, drewno, antymon, suszone śliwki, ser, miód pitny, zioła lecznicze oraz inne towary. Do dziś przetrwał jeden z tradycyjnych symboli flisaków – kapelusz flisacki, ozdobiony muszelkami – każda tratwa to muszelka. Dalszy rozwój transportu towarów na tratwach przerwały dopiero wielkie powodzie w 1813 roku, które ostatecznie doprowadziły do upadku flisactwa.
W 1923 roku transport towarów tratwami, jak również samo flisactwo, zanikło. Transport osób na tratwach, z flisakami jako przewoźnikami, datuje się od XVIII wieku. Jednakże specyficzne flisactwo na Dunajcu rozpoczęło się już w sierpniu 1708 roku, kiedy podróżnik Daniel Krman z Omšenia koło Trenczyna przepływał po Dunajcu na wydrążonej tratwie jako wysłannik do króla Szwecji Karola XII, aby uzgodnić wsparcie dla oporu, stając się tym samym jednym z pionierów flisactwa na Dunajcu. Dopiero po 1950 roku flisactwo i przewóz ludzi tradycyjnymi drewnianymi tratwami stały się bardziej zorganizowane.
Od tego czasu flisactwo przeszło kilka zmian organizacyjnych i majątkowo-prawnych, które spowodowały, że tę tradycję flisactwa utrzymywało wiele podmiotów. Obecnie na Dunajcu flisactwo i spływy tratwami z strony słowackiej oprócz 1. Flisackiego i Turystycznego Stowarzyszenia na Dunajcu prowadzą jeszcze dwa inne podmioty.